Sakrament święceń, święcenia kapłańskie, kapłaństwo, święcenia – sakrament który nadaje władzę uświęcania, tj. udzielania innych sakramentów. Święcenia sakramentalne posiadają trzy stopnie: diakonat, prezbiterat oraz biskupstwo. W ciągu wieków wykształciła się także praktyka udzielania niższych stopni święceń: ostiariatu, lektoratu, egzorcystatu, akolitatu i subdiakonatu. Z czasem subdiakonat został zaliczony do święceń wyższych. W 1972 roku papież Paweł VI, reformując święcenia niższe, zachował jedynie lektorat i akolitat, i to jako posługi powierzane mężczyznom świeckim. W mowie potocznej ze święceniami kapłańskimi utożsamia się drugi stopień (prezbiterów zwyczajowo nazywa się księżmi), natomiast biskupstwo określa się jako pełnię sakramentu kapłaństwa. Kandydat do kapłaństwa przyjmuje święcenia diakonatu co najmniej 6 miesięcy przed święceniami prezbiteratu, zaś stali diakoni w Polsce są nieliczni (w przeciwieństwie do krajów zachodnich). Diakonat upoważnia do udzielania uroczystego chrztu, błogosławienia małżeństw, prowadzenia pogrzebu, głoszenia kazań i asystowania celebrującemu kapłanowi. Prezbiterom zastrzeżone jest sprawowanie eucharystii, sakramentu pokuty oraz namaszczenia chorych. Biskupi udzielają bierzmowania (choć prezbiterzy także mogą być jego nadzwyczajnymi szafarzami; w kościołach wschodnich udzielają go jako zwyczajni szafarze) oraz sakramentu święceń. Według nauczania Kościoła katolickiego, stan kapłański jest władzą ustanowioną przez Jezusa, w której działa On sam. Pismo Święte o kapłaństwie (wg Biblii Tysiąclecia)
"Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa." 1P 2, 4-5 "Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Pana, i dzień pomsty dla naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych, by rozweselić płaczących na Syjonie, aby dać im wieniec, zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty smutku, pieśń chwały zamiast zgnębienia na duchu. Wy zaś będziecie nazywani kapłanami Pana, mienić was będą sługami Boga naszego. Tak mówi Pan: «Oddam im nagrodę z całą wiernością i zawrę z nimi wieczyste przymierze. Plemię ich będzie znane wśród narodów i między ludami ich potomstwo. Wszyscy, którzy ich zobaczą, uznają, że oni są szczepem, który Pan pobłogosławił»." Iz 61, 1-3a., 6a., 8b-9 "Łaska wam i pokój od Jezusa Chrystusa, świadka wiernego, pierworodnego umarłych i władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów i uczynił nas królestwem, kapłanami dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen. Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebodli. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen. Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, który jest, który był i który przychodzi, Wszechmogący." Ap 1, 4-8 |
ŚWIĘCENIA
